Gestolen goed en nachtelijk alarm

Dinsdagochtend zat ons verblijf in Mozambique er al weer op. Het pension waar we de afgelopen dagen hadden geslapen ligt midden in de stad aan een drukke doorgaande weg. Onze bagage moest van 2-hoog naar beneden gesjouwd worden , zo de straat op - en dat trok natuurlijk wel het nodige bekijks. Het inladen van onze bagage vereist altijd even de nodige concentratie want de koffers passen er maar op 1 manier in, anders komen we zitplaatsen tekort. Dus terwijl de auto omringd werd door nieuwsgierige toeschouwers kwam iedereen ogen en oren te kort om alles in de gaten te houden. Maar goed, even flink doorpakken en we konden op pad. We zaten echter nog maar net in de auto toen Piet zijn rugzak miste. De conclusie was snel getrokken: iemand was er in de chaos in geslaagd om ongezien in de auto te komen en de rugzak te stelen. Wat een rotstreek! Verslagen reden we naar het guesthouse waar we nog zouden ontbijten voor dat we weer richting Malawi vertrokken. Piet en Els waren intussen aan het inventariseren wat ze kwijt waren. Gelukkig zaten er geen reisdocumenten, geld of pasjes in de tas, dat was tenminste nog een geluk bij een ongeluk. Maar wel de i-pad, filmcamera, sleutels en allerlei andere zaken - dus in ieder geval reden genoeg om aangifte te doen van diefstal. Gelukkig waren onze gastheren al bij het guesthouse en meteen bereid om mee te gaan naar het politiebureau en als tolk op te treden. Dus terwijl de rest van de groep min of meer aan het bijkomen was van de schrik gingen Piet en Ge er met de beide pastores vandoor. We hadden ons er op voorbereid dat het wel even kon duren voordat ze weer terug zouden komen maar dat viel reuze mee, al na anderhalf uur waren ze terug en duidelijk weer een ervaring rijker. Op het politiebureau werden ze eerst ontvangen door een agente die in " Het Boek der Gebeurtenissen" opschreef wat de boodschap was die ze wilden doorgeven. Uiteraard moesten Piet's gegevens ingevoerd worden maar die waren tot zijn stomme verbazing pas compleet toen hij de meisjesnaam van zijn moeder had genoemd ! Een duidelijker bewijs dat je bestaansrecht hebt bestaat er klaarblijkelijk niet. Daarna werd er gekeken of deze gebeurtenis de verdere aandacht van hogerhand verdiende.
Gelukkig bleek dat het geval, maar een aangifte kon helaas niet worden gedaan want er was een klein probleem: er waren 2 computers waarvan 1 niet gebruikt kon worden omdat de printer het niet deed. Dat dit naar alle waarschijnlijkheid kwam omdat die niet op de computer was aangesloten was een te verwaarlozen detail. De monitor was keurig afgedekt met een kleedje, een duidelijk gevalletje "Out of Order" dus. De andere computer was daardoor overbezet, en als ze daarop wilden wachten kon het wel eens een latertje worden. Een van de pastors droeg de oplossing aan: zou het misschien een idee zijn om de verklaring op te schrijven en van de nodige stempels te voorzien? Op die manier had hun gast dan in ieder geval iets om aan zijn verzekering te kunnen laten zien. Zo gezegd, zo gedaan. Piet kreeg een handgeschreven document voorzien van een prachtig stempel, waarop alleen de woorden " i-pad en camera" voor ons te begrijpen zijn. Benieuwd wat de verzekering hiervan zal maken...
Toen we weer compleet waren namen we hartelijk afscheid van onze gastheren en zetten we ons schrap voor de "good bad road" naar de grens.
Die terugweg viel eigenlijk wel mee: pure psychologie natuurlijk want hij was even slecht als op de heenweg, alleen wisten we nu wat ons te wachten stond en dat scheelde de helft. Onderweg kwamen we trouwens nog midden in een begrafenisstoet terecht. Een oude stationwagon fungeerde als lijkwagen waarbij de kist half uit de auto stak en omringd werd door een heleboel mensen die er nog net niet bovenop zaten.
Het grensritueel verliep deze keer heel wat vlotter dan op de heenweg. Voordat we er erg in hadden stonden de stempels in onze paspoorten en mochten we door. De gelekoorts meneer liep ook nu weer rond en begroette ons als oude bekenden. We hebben hem maar verteld dat we nog steeds gezond waren en dat vond hij fijn.
Halverwege de middag arriveerden we bij onze lodge, prachtig gelegen tegen de bergen van Mulanje. We kregen allemaal een kamer in een soort grote rondavel met twee verdiepingen, halverwege de heuvel. Best even klimmen, maar dan heb je wel een heel mooi uitzicht. Het is hier goed toeven, vriendelijke mensen en een hele relaxte Afrikaanse sfeer. Het hoofgebouw stamt nog uit de koloniale tijd en het is duidelijk dat alles een beetje vergane glorie is - maar dat maakt niet uit. Wat de gebouwen aan technisch vernunft te kort komen wordt ruimschoots gecompenseerd door de vriendelijkheid van de staf. Zodra we ons gezicht laten zien wordt er gevraagd of we iets nodig hebben en laat men blijken dat we heel welkom zijn.
Omdat we hier een paar dagen blijven hebben we ook maar even gebruik gemaakt van de gelegenheid om onze was te laten doen. En zo kon het gebeuren dat we gisterochtend onze onderbroeken naast de ingang van de lodge keurig gedrapeerd zagen over een paar struiken....
Ook ongevraagd wordt er aan ons welzijn gewerkt. Halverwege de nacht werden we ineens wakker omdat het alarm van de auto afging. Ge sprintte alle trappen af om op het parkeerterrein tot zijn stomme verbazing een man aan het werk te zien die onze bus grondig aan het schoonmaken was. De man glimlachte zonnig toen Ge vroeg waarom hij dit om vier uur 's ochtends deed en ging onverstoorbaaar verder.
Vanmorgen hebben we een bezoek gebracht aan een thee plantage. Ook dat ging weer met de nodige Afrikaanse relaxedheid. Gisteren hadden we de excursie geboekt bij de plaatselijke VVV, maar vanmorgen moest er toch nog heel wat heen en weer gepraat worden voor de poorten van de fabriek voor ons opengingen. Voordat we aan de excursie begonnen kregen we eerst allemaal een witte jas uitgereikt en zo leken we net een delegatie van Medisch Centrum West. Het was erg leuk om te zien hoe de blaadjes van de theestruiken worden verwerkt en uiteindelijk in grote balen in de opslag terechtkomen. Toen we terugreden zijn we even gestopt om foto's te maken van een groep plukkers - want daar begint het mee tenslotte. En hier kwam ook meteen de harde realiteit aan de orde. Per persoon 44kg plukken voor een dagloon van iets meer dan een Euro en dat in de brandende zon, we waren allemaal stil toen we weer wegreden.
Morgen gaan we weer verder en aangezien we nu naar plekken gaan die redelijk ver buiten de bewoonde wereld liggen kan het wel even duren voordat er weer een stukje verschijnt. Maar wie weet, this is Africa....