Ondoorgrondelijke en onbegaanbare wegen

Het zal jullie niet verbazen dat er in onze groep vele smartphones en andere communicatiemiddelen aanwezig zijn. Nou is dat natuurlijk goed te begrijpen want we willen goed bereikbaar zijn voor ons thuisfront.  Helaas kent de digitale snelweg hier in dit deel van Afrika vele ondoorgrondelijkheden. Providers hebben de grootste moeite ons te vinden en verbindingen en bereik zijn vaak ver te zoeken.  Piet krijgt cryptische berichten met daarin de mededeling dat hij voor een prikkie kan bellen nu hij in Vietnam is en Connie moet van haar provider aldoor maar de instellingen van haar telefoon wijzigen. Ze kan het woord inmiddels niet meer horen.  Zijn we ergens waar er wordt geadverteerd met " Free Wifi" dan kan niemand ons het wachtwoord geven enz. enz.  Gelukkig heeft Ge een telefoon met werelddekking en daar komt het meeste nog wel op terecht,  al moet hij zich daarvoor soms wel in totale afzondering op concentreren.

Maar goed, terug naar onze reis: zaterdagochtend namen we afscheid van Humberto, (we hebben hem wel even verteld over zijn tweelingbroer in Nederland - hij begreep er niets van...) en stortten we ons in de ochtendspits van Blantyre. Ook nu weer moesten we min of meer op ons gevoel de juiste richting zien te vinden want borden die ons daarbij zouden kunnen helpen waren er ook aan deze kant van de stad niet.

Het lukte gelukkig prima om de weg naar de grens te vinden en tegen het middaguur stonden we al bij de Malawiaanse grenspost. Ge ging gewapend met de nodige documenten aan de slag om de auto uit te klaren en dat ging eigenlijk vrij vlot. Wij werden ook snel geholpen, al probeerde een onduidelijke meneer, die gewoon een beetje rond leek te hangen in de wachtruimte, ons nog wel even een gelekoortsprik aan te praten. We hebben de man vriendelijk te woord gestaan en duidelijk gemaakt dat we niet in een land waren geweest waar dit heerste en dat er dus geen reden voor bezorgdheid was. Nou ja, oke - dan was het goed, als we maar wisten dat het in Tanzania foute boel was en dat ze daar hier dus niet op zaten te wachten... tja..

Toen naar Mozambique. Mochten we al gedacht hebben dat onze duur betaalde visa de poorten van de grens meteen zouden doen opengaan dan werden we daarin ernstig teleurgesteld. Drie douanebeambten bogen zich om de beurt over onze paspoorten en kwamen toen gezamenlijk tot de conclusie dat de baas hier maar eens naar moest kijken.

Voordat we er erg in hadden verdwenen onze paspoorten in een schoudertas op de rug van een van de medewerkers die zonnig verklaarde dat hij over " some five minutes" terug zou. Hij sprong op een brommertje en weg was-tie.  Nou hadden we sowieso nog niet weg gekund want want Ge had zijn handen vol aan het inklaren van onze bus. Zo soepel als we de bus Malawi uit kregen, zo moeilijk was het om het ding Mozambique in te krijgen. Net toen we dachten aan alle formaliteiten te hebben voldaan sprak de oude baas achter de customsbali ernstig dat ook de verzekeringspapieren nog moesten worden gevalideerd - dus nog een stempel en nog een toeslag op een verzekering die door de Avis was afgesloten. Intussen waren de vijf minuten van de paspoortkoerier al meer dan een half uuur voorbij en vroegen we ons in alle ernst af of we onze documenten wel weer terug zouden zien.  Maar gelukkig, na nog een poosje wachten kwam de man er weer aan en haalde tot onze grote opluchting de paspoorten weer uit zijn tasje. Nog was het echter niet voorbij: nu moesten we nog papiertjes invullen die weer gestempeld moesten worden en  die daarna grondig werden vergeleken met onze paspoortgegevens.  Pas daarna werd er door een oudere dame (duidelijk het opperhoofd van de tent) het verlossende stempel in de paspoorten geplaatst. Na een dik uur mocht de slagboom omhoog en reden we Mozambique binnen.

De weg naar Mocuba lag voor ons, in de voorbereidingen was ons verteld dat deze weg goed begaanbaar was omdat er een groot gedeelte van was geasfalteerd. Vol goede moed gingen we op pad om de 200 km te overbruggen.

Helaas de weg was slecht, en bij tijd en wijle haast onbegaanbaar.  We reden met een slakkengangetje van de ene kuil naar de andere. Van tijd tot tijd kwamen ons op de smalle weg ook nog eens gigantische vrachtwagens tegemoet en dat zorgde voor de nodige commotie vanaf de achterbanken. Na dik twee uur hobbelen begonnen we toch wel heel ernstig te twijfelen aan de berichtgeving over het asfalt, maar eindelijk, na ongeveer 120 km kwam dan toch het asfalt in zicht, wat een opluchting! Tegen de tijd dat we bij het guesthouse in Mocuba arriveerden lagen onze ingewanden weer redelijk op de originele plaats. Nog maar niet aan denken dat we dinsdag datzelfde stuk weer terug moeten....

Zondagochtend werden we opgehaald door de dominee om mee te gaan naar de kerk. Zoals we al vaker hebben meegemaakt tijdens onze reizen blijft het een belevenis om samen God's naam te prijzen over taalgrenzen heen. De prachtige zang van de kinderen van de zondagsschool en van een jeugdgroep was geweldig. In de middag gingen we een wandeling maken door Mocuba en kwamen we terecht op de plaatselijke markt. Het was een explosie van geluid, geuren en kleuren. Dat we niets gekocht hebben lag niet aan het gevarieerde aanbod...

Vanmorgen hebben we een bezoek gebracht aan de bijbelschool en kennis gemaakt met een groep studenten - indrukwekkend!  Ook het bezoek aan Bernadette, een Zuidafrikaanse dame die hier even buiten Mocuba een project runt voor weeskinderen heeft ons allemaal diep geraakt. Wat wordt er toch op een prachtige manier veel gedaan in God's koninkrijk - maar ook: wat is het waardevol om zulke bijzondere mensen te mogen ontmoeten. We hebben weer veel om voor te danken!