Sprinkhanen aan het Malawi-meer
Door: Rinske voor de reisgenoten
24 September 2014 | Malawi, Cape Maclear
Op de laatste dag van onze vakantie nog even een berichtje uit Malawi. Laat ik maar beginnen met het belangrijkste nieuws: Ton en Marjan zijn weer veilig in Nederland aangekomen en het gaat gelukkig goed met Ton. We hebben zo goed en kwaad als het ging contact kunnen houden en het was fijn om geruststellende berichten binnen te krijgen.
Als groep zijn we er nog steeds niet aan gewend om maar met zijn zevenen te zijn. We blijven steeds denken dat we nog niet compleet zijn als we bij elkaar zijn of ergens naar toe gaan.
Voor de resorts waar we logeren maakt het allemaal niet uit. Of we nu met negen of zeven zijn: we zijn en blijven een grote groep waar ze toch wel een beetje door van slag raken. We merken dat met name als we ergens komen om even een hapje te eten. Natuurlijk wordt ons met een grote glimlach verzekerd dat we very welcome zijn, maar als we dan een bestelling doorgeven wordt er meteen gevraagd of het echt de bedoeling is dat we dit NU gaan nuttigen. Als we dat dan met ja beantwoorden is de paniek compleet en hebben we al meegemaakt dat we anderhalf uur moesten wachten op de bestelling en dat er toen nog 3 eten borden te weinig waren. Toen we bij het ontbijt, waar we elk 1 plakje brood kregen toebedeeld, vroegen om wat extra toast kon de man zijn oren niet geloven: moest er nu echt nog een keer zoveel brood worden geroosterd? In het resort waar we nu zijn staat de menukaart met krijt geschreven op een schoolbord en elke keer als wij langs zijn geweest is er weer een gerecht uitgeveegd - we voelen ons net een zwerm sprinkhanen die de oevers van het meer kaal grazen....
Afgelopen donderdag arriveerden we, na een voorspoedige - maar wel erg hobbelige - reis, in Cape MacClear waar we ons onderkomen hadden in hele leuke kleine huisjes met allemaal uitzicht op het meer. Om er te komen moesten we dwars door het vissersdorpje en dat was op sommige plaatsen echt heel krap met onze grote bus. De mensen leven hier voornamelijk van de visvangst. Overal in het dorp zagen we grote tafels waarop de vis te drogen lag en naast onze huisjes was de aanlegplaats van de vissersboten en daar was het dag en nacht en drukte van belang.
Omdat we na het Mozambique avontuur toch wel extra alert zijn op onze waardevolle spullen was het een hele geruststelling dat de huisjes een heel goed sluitsysteem hadden
waarbij de deur zowel van binnen als van buiten op slot gedaan kon worden. Maar ja, dan moet je wel de sleutel meenemen en niet na het verkleden in je andere broek laten zitten en de deur achter je dicht trekken. Zo kon het gebeuren dat een echtpaar, laat ik ze maar de familie G.D te U noemen, na de avondmaaltijd voor de dichte deur stond.
Tja, wat nu - we hadden al gezien dat zodra we de laatste hap naar binnen hadden gewerkt de volledige staf, inclusief de receptionist, spoorslags verdween - dus waar gingen we een reservesleutel vandaan halen? Ge ging maar eens even een rondje lopen en kwam na verloop van tijd terug met een onduidelijk mannetje die geen woord begreep van wat we zeiden, maar met de nodige handgebaren uiteindelijk het licht zag en meteen verween in de duisternis. Na een hele tijd kwam hij terug met een andere man en samen gingen ze gewapend met een hooivork, een kapmes en een zaklamp aan de slag om het gaas uit een van de ramen te halen. Dat had nogal heel wat voeten in de aarde en Ge stond de inbrekers met raad en daad - en later zelfs met gereedschap uit de bus - bij. Uiteindelijk onstond er een soort flap waar Ge net doorheen kon kruipen en
het huisje van binnenuit openmaken. De volgende ochtend kwamen de beide heren terug om de latjes weer goed te bevestigen- dat konden ze 's avonds niet meer doen - het was tenslotte al bijna negen uur....
De rest van de dagen in Cape MacClear verliepen vrij rustig - we genoten van het schitterende uitzicht, maakten nog een boottocht met een catamaran en waren over het algemeen heerlijk lui.
Zondag vertrokken we naar de andere kant van het meer. Dat het zondag was viel trouwens niet te negeren. Overal kwamen we mensen tegen in keurige kleding vaak met de bijbel in de hand. Nu hadden we tijdens onze reis inderdaad al heel veel kerken gezien, maar het was wel bijzonder om zo op de zondag de kerkgang waar te nemen.
Er waren stukken van de weg waar de kerken naast elkaar stonden en de diensten in volle gang waren. Dat godsdienst in dit land een grote plaats inneemt hadden we trouwens al veel vaker gezien - vooral aan de namen van winkels. We verbazen ons al niet meer over de God First kapsalon en de Jesus Heals supermarkt - al blijft het in onze ogen toch ook een beetje het ijdele gebruik van God's naam.
Onze laatste verblijfplaats is in Nkhotakota, een klein dorpje aan de westkant van het meer. Het is een heel eenvoudig resort waar niet zoveel te beleven is, maar waar het wel goed toeven is op de veranda van het huisje en aan het strand. Zondagavond hebben we samen bijbelstudie gehouden over Amos en samen de Here gedankt voor zoveel zegeningen. Morgen vertrekken we in alle vroegte richting Lilongwe en het vliegtuig en zit ons Maandje Malawi er op. Jullie allemaal bedankt voor het meelezen en de reacties - we hebben er van genoten!!
Als groep zijn we er nog steeds niet aan gewend om maar met zijn zevenen te zijn. We blijven steeds denken dat we nog niet compleet zijn als we bij elkaar zijn of ergens naar toe gaan.
Voor de resorts waar we logeren maakt het allemaal niet uit. Of we nu met negen of zeven zijn: we zijn en blijven een grote groep waar ze toch wel een beetje door van slag raken. We merken dat met name als we ergens komen om even een hapje te eten. Natuurlijk wordt ons met een grote glimlach verzekerd dat we very welcome zijn, maar als we dan een bestelling doorgeven wordt er meteen gevraagd of het echt de bedoeling is dat we dit NU gaan nuttigen. Als we dat dan met ja beantwoorden is de paniek compleet en hebben we al meegemaakt dat we anderhalf uur moesten wachten op de bestelling en dat er toen nog 3 eten borden te weinig waren. Toen we bij het ontbijt, waar we elk 1 plakje brood kregen toebedeeld, vroegen om wat extra toast kon de man zijn oren niet geloven: moest er nu echt nog een keer zoveel brood worden geroosterd? In het resort waar we nu zijn staat de menukaart met krijt geschreven op een schoolbord en elke keer als wij langs zijn geweest is er weer een gerecht uitgeveegd - we voelen ons net een zwerm sprinkhanen die de oevers van het meer kaal grazen....
Afgelopen donderdag arriveerden we, na een voorspoedige - maar wel erg hobbelige - reis, in Cape MacClear waar we ons onderkomen hadden in hele leuke kleine huisjes met allemaal uitzicht op het meer. Om er te komen moesten we dwars door het vissersdorpje en dat was op sommige plaatsen echt heel krap met onze grote bus. De mensen leven hier voornamelijk van de visvangst. Overal in het dorp zagen we grote tafels waarop de vis te drogen lag en naast onze huisjes was de aanlegplaats van de vissersboten en daar was het dag en nacht en drukte van belang.
Omdat we na het Mozambique avontuur toch wel extra alert zijn op onze waardevolle spullen was het een hele geruststelling dat de huisjes een heel goed sluitsysteem hadden
waarbij de deur zowel van binnen als van buiten op slot gedaan kon worden. Maar ja, dan moet je wel de sleutel meenemen en niet na het verkleden in je andere broek laten zitten en de deur achter je dicht trekken. Zo kon het gebeuren dat een echtpaar, laat ik ze maar de familie G.D te U noemen, na de avondmaaltijd voor de dichte deur stond.
Tja, wat nu - we hadden al gezien dat zodra we de laatste hap naar binnen hadden gewerkt de volledige staf, inclusief de receptionist, spoorslags verdween - dus waar gingen we een reservesleutel vandaan halen? Ge ging maar eens even een rondje lopen en kwam na verloop van tijd terug met een onduidelijk mannetje die geen woord begreep van wat we zeiden, maar met de nodige handgebaren uiteindelijk het licht zag en meteen verween in de duisternis. Na een hele tijd kwam hij terug met een andere man en samen gingen ze gewapend met een hooivork, een kapmes en een zaklamp aan de slag om het gaas uit een van de ramen te halen. Dat had nogal heel wat voeten in de aarde en Ge stond de inbrekers met raad en daad - en later zelfs met gereedschap uit de bus - bij. Uiteindelijk onstond er een soort flap waar Ge net doorheen kon kruipen en
het huisje van binnenuit openmaken. De volgende ochtend kwamen de beide heren terug om de latjes weer goed te bevestigen- dat konden ze 's avonds niet meer doen - het was tenslotte al bijna negen uur....
De rest van de dagen in Cape MacClear verliepen vrij rustig - we genoten van het schitterende uitzicht, maakten nog een boottocht met een catamaran en waren over het algemeen heerlijk lui.
Zondag vertrokken we naar de andere kant van het meer. Dat het zondag was viel trouwens niet te negeren. Overal kwamen we mensen tegen in keurige kleding vaak met de bijbel in de hand. Nu hadden we tijdens onze reis inderdaad al heel veel kerken gezien, maar het was wel bijzonder om zo op de zondag de kerkgang waar te nemen.
Er waren stukken van de weg waar de kerken naast elkaar stonden en de diensten in volle gang waren. Dat godsdienst in dit land een grote plaats inneemt hadden we trouwens al veel vaker gezien - vooral aan de namen van winkels. We verbazen ons al niet meer over de God First kapsalon en de Jesus Heals supermarkt - al blijft het in onze ogen toch ook een beetje het ijdele gebruik van God's naam.
Onze laatste verblijfplaats is in Nkhotakota, een klein dorpje aan de westkant van het meer. Het is een heel eenvoudig resort waar niet zoveel te beleven is, maar waar het wel goed toeven is op de veranda van het huisje en aan het strand. Zondagavond hebben we samen bijbelstudie gehouden over Amos en samen de Here gedankt voor zoveel zegeningen. Morgen vertrekken we in alle vroegte richting Lilongwe en het vliegtuig en zit ons Maandje Malawi er op. Jullie allemaal bedankt voor het meelezen en de reacties - we hebben er van genoten!!
-
24 September 2014 - 17:10
Martha:
Jammer dat het bijna voorbij is omdat ik dan niet meer zulke leuke reis verslagen kan lezen... En heerlijk dat het bijna voorbij is omdat ik dan de verhalen live kan horen en weer kan genieten van jullie in de buurt. Goede terug reis gewenst. Liefs Martha -
24 September 2014 - 19:11
Corjan:
G.D. uit U.......:-)))) -
24 September 2014 - 19:52
H.D. Te U. (Broer Van.....):
Mooie verhalen weer. Goede terugreis gewenst -
24 September 2014 - 20:35
Toos:
Was weer leuk jullie belevenissen te kunnen volgen. Goede terugreis en hartelijke groet aan Connie. -
24 September 2014 - 20:41
Sietske Rustenburg:
Dank voor alle berichten. Het is fijn om op deze manier met jullie mee te kunnen leven! Goede thuisreis toegewenst en hartelijke groet.
-
24 September 2014 - 22:06
Coby Westerink:
Bedankt voor alle mooie verhalen Rinske, heb vanmorgen met Ton en Marjan gesproken daar gaat het ook goed mee, gelukkig.
Heel goede terugreis allemaal en tot gauw. -
25 September 2014 - 16:18
Lieneke:
Goede reis terug allemaal! (Con, ik zal blij zijn je weer te zien! Je weet wel waarom...!) -
25 September 2014 - 23:36
Lidy:
We hebben weer genoten van de verhalen Rinske!
Allen goede reis toegewenst!
Hartelijke groeten voor allen.
Lidy.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
