Heftige gebeurtenissen in het paradijs
Door: Rinske namens de reisgenoten
19 September 2014 | Malawi, Cape Maclear
We zijn weer terug in de "bewoonde" wereld, althans wat bereik betreft. Zittend achter mijn laptopje aan het strand van Lake Malawi probeer ik de gebeurtenissen van de afgelopen week op een rijtje te zetten - en dat valt niet mee. Het was namelijk een heel heftig weekje!!
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: afgelopen maandag, toen we net goed en wel gearriveerd waren in Zomba, waar we midden in de bergen ons onderkomen hadden gevonden, werd Ton niet lekker. Met hulp van de eigenaars van de lodge - een Engels echtpaar Tom en Petal geheten - werd er contact gelegd met een arts in het ziekenhuis van Zomba en deze Nederlandse(!) arts heeft ons telefonisch met raad en daad bijgestaan, maar adviseerde eigenlijk al snel dat Ton en Marjan zich moesten voorbereiden om medische hulp te zoeken buiten Malawi, want "in Malawi wil je niet ziek zijn". Om een lang verhaal kort te maken: dinsdag werden Ton en Marjan door een ambulance opgehaald en nog diezelfde middag met een vliegtuig van Blantyre naar Johannesburg gebracht waar Ton werd opgenomen in het ziekenhuis. Inmiddels is hij daar helemaal door de molen gegaan en zijn er voor zover wij weten geen ernstige dingen aan het licht gekomen. Hopelijk mogen ze snel terug naar Nederland, maar daar zal vandaag of morgen duidelijkheid over komen.
Het zal jullie niet verbazen dat het hele gebeuren een grote impact heeft gehad op ons allemaal. Gelukkig waren we in de lodge de enige gasten (ze hadden eigenlijk maar plaats voor 8 mensen en hadden er voor ons een bedje bij gezet), en waren Tom en Petal
werkelijk fantastisch. We kregen alle ruimte om met elkaar de gebeurtenissen te verwerken, terwijl zij achter de schermen in alles met ons mee dachten en ons verzorgden op een manier waar we stil van werden.
Toen Ton en Marjan vertrokken vroeg Marjan of we wel wilden doorgaan met de blog en alhoewel we daar in eerste instantie totaal geen zin in hadden, geeft dat - nu er goede berichten uit Johannesburg komen - wel de vrijheid om toch de andere gebeurtenissen met jullie te delen.
Vorige week zaterdag lieten we de bergen en theeplantages van Mulanje achter ons en vertrokken we in zuidelijke richting met als eindbestemming het Majete wildpark.
Dit betekende dat we ons weer door Blantyre moesten wurmen, waar het verkeer op zaterdag nog chaotischer bleek dan door de week. Automobilisten die hun rijbewijs leken te hebben gewonnen bij een actie van de plaatselijke supermarkt, deden hun best om onze bus iets kleiner te maken en dat dit niet lukte is grotendeels te danken aan onze ervaren chauffeurs en de goede remmen van de bus.
In Majete werd al op ons gewacht. Dit kleine wildpark is nog helemaal in opkomst en het was duidelijk dat wij met onze grote groep een hele welkome klandizie brachten. De tafel stond al gedekt en we konden meteen aanschuiven voor de " light lunch" - een heerlijke lasagne. Het kamp waar we logeerden is maar heel klein en er staat geen hek omheen. De grote safaritenten en 1 stenen huisje staan in een halve cirkel rond een waterplaats waar de dieren komen drinken. De dieren lopen gewoon tussen de tenten door - altijd wat te zien dus! Er werd ons meteen al verteld dat we, nadat de zon onder was gegaan, niet meer alleen door het kamp naar het restaurant mochten lopen. We zouden worden opgehaald als het eten klaar was. De eerste avond voelde dit wel een beetje overdreven aan, maar de tweede avond kwam er vlak voordat we zouden gaan eten een enorme kudde buffels naar het watergat en toen was het toch wel een veilig gevoel dat er een guard met ons meeliep - al was hij dan gewapend met alleen een zaklamp :)
We hadden maar anderhalve dag in het park en we hebben er uit gehaald wat er in zat.
Tijdens een prachtige boottocht op de Shire rivier en diverse ritten door het park zagen we heel veel moois. Helaas geen leeuwen, maar ja daar zijn er nog maar 5 van in Majete dus dan zouden we wel heel erg veel geluk hebben gehad.
De ontmoetingen in het kamp waren ook weer heel bijzonder. Zo troffen we drie gepensioneerde onderwijzeressen uit Engeland die hier een paar weken vrijwilligerswerk deden door in afgelegen gebieden schoolkinderen boeken te brengen en voor te lezen. Dat ze tijdens de tochten die ze maakten over de slechte wegen soms als popcorn door de auto vlogen, daar konden we ons inmiddels alles bij voorstellen. Ook ontmoetten we een man die als bestuurder betrokken was bij het ontwikkelen van diverse wildparken in heel Afrika en dus ook bij Majete. Hij vertelde ons bevlogen over de problemen en uitdagingen van zijn baan.
En ook daar konden we ons weer heel veel bij voorstellen, we hebben tenslotte niet voor niks ook wat dit betreft al het nodige gezien en beleefd.
Maandag lieten we Majete achter ons, waarbij het meisje van het restaurant ons verdrietig vertelde dat er nu helemaal geen gasten meer kwamen en of we toch vooral de wereld wilden vertellen over Majete ; nou ja, bij dezen dus!
Toen ging de reis naar het Zomba plateau waar we dus de hele Zomba Forest Lodge hadden geboekt. Op de website stond dit aangekondigd als een klein stukje paradijs en dat was het! Toen de ergste schrik van het gebeuren rondom Ton en Marjan een beetje over was hebben we toch nog heel erg kunnen genieten van de prachtige omgeving en het goede gezelschap van Tom en Petal. Ook zij waren weer een bron van informatie over dit prachtige land, waar met name in het gebied rond Zomba de ontbossing voor heel veel problemen zorgt. Ook nu waren we weer onder de indruk van de passie waarmee dit jonge stel bezig is om te proberen er alles aan te doen wat in hun macht ligt om de wereld een beetje beter te maken en voor de toekomst te behouden.
We hebben op Tom's advies nog een prachtige tocht door de bergen gemaakt en toen zat het er alweer op. Het blijft raar om maar met zijn zevenen te zijn; we missen Ton en Marjan enorm.
Zoals gezegd zijn we nu bij het meer van Malawi waar we ons als luie toeristen gedragen: heerlijk lezen op het strand en genieten van het prachtige uitzicht. Gelukkig beleven we ook nog weer genoeg om te vertellen, maar dat komt een volgende keer: we moeten eerst nog even verwerken dat we een inbreker in ons midden hebben :-)
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: afgelopen maandag, toen we net goed en wel gearriveerd waren in Zomba, waar we midden in de bergen ons onderkomen hadden gevonden, werd Ton niet lekker. Met hulp van de eigenaars van de lodge - een Engels echtpaar Tom en Petal geheten - werd er contact gelegd met een arts in het ziekenhuis van Zomba en deze Nederlandse(!) arts heeft ons telefonisch met raad en daad bijgestaan, maar adviseerde eigenlijk al snel dat Ton en Marjan zich moesten voorbereiden om medische hulp te zoeken buiten Malawi, want "in Malawi wil je niet ziek zijn". Om een lang verhaal kort te maken: dinsdag werden Ton en Marjan door een ambulance opgehaald en nog diezelfde middag met een vliegtuig van Blantyre naar Johannesburg gebracht waar Ton werd opgenomen in het ziekenhuis. Inmiddels is hij daar helemaal door de molen gegaan en zijn er voor zover wij weten geen ernstige dingen aan het licht gekomen. Hopelijk mogen ze snel terug naar Nederland, maar daar zal vandaag of morgen duidelijkheid over komen.
Het zal jullie niet verbazen dat het hele gebeuren een grote impact heeft gehad op ons allemaal. Gelukkig waren we in de lodge de enige gasten (ze hadden eigenlijk maar plaats voor 8 mensen en hadden er voor ons een bedje bij gezet), en waren Tom en Petal
werkelijk fantastisch. We kregen alle ruimte om met elkaar de gebeurtenissen te verwerken, terwijl zij achter de schermen in alles met ons mee dachten en ons verzorgden op een manier waar we stil van werden.
Toen Ton en Marjan vertrokken vroeg Marjan of we wel wilden doorgaan met de blog en alhoewel we daar in eerste instantie totaal geen zin in hadden, geeft dat - nu er goede berichten uit Johannesburg komen - wel de vrijheid om toch de andere gebeurtenissen met jullie te delen.
Vorige week zaterdag lieten we de bergen en theeplantages van Mulanje achter ons en vertrokken we in zuidelijke richting met als eindbestemming het Majete wildpark.
Dit betekende dat we ons weer door Blantyre moesten wurmen, waar het verkeer op zaterdag nog chaotischer bleek dan door de week. Automobilisten die hun rijbewijs leken te hebben gewonnen bij een actie van de plaatselijke supermarkt, deden hun best om onze bus iets kleiner te maken en dat dit niet lukte is grotendeels te danken aan onze ervaren chauffeurs en de goede remmen van de bus.
In Majete werd al op ons gewacht. Dit kleine wildpark is nog helemaal in opkomst en het was duidelijk dat wij met onze grote groep een hele welkome klandizie brachten. De tafel stond al gedekt en we konden meteen aanschuiven voor de " light lunch" - een heerlijke lasagne. Het kamp waar we logeerden is maar heel klein en er staat geen hek omheen. De grote safaritenten en 1 stenen huisje staan in een halve cirkel rond een waterplaats waar de dieren komen drinken. De dieren lopen gewoon tussen de tenten door - altijd wat te zien dus! Er werd ons meteen al verteld dat we, nadat de zon onder was gegaan, niet meer alleen door het kamp naar het restaurant mochten lopen. We zouden worden opgehaald als het eten klaar was. De eerste avond voelde dit wel een beetje overdreven aan, maar de tweede avond kwam er vlak voordat we zouden gaan eten een enorme kudde buffels naar het watergat en toen was het toch wel een veilig gevoel dat er een guard met ons meeliep - al was hij dan gewapend met alleen een zaklamp :)
We hadden maar anderhalve dag in het park en we hebben er uit gehaald wat er in zat.
Tijdens een prachtige boottocht op de Shire rivier en diverse ritten door het park zagen we heel veel moois. Helaas geen leeuwen, maar ja daar zijn er nog maar 5 van in Majete dus dan zouden we wel heel erg veel geluk hebben gehad.
De ontmoetingen in het kamp waren ook weer heel bijzonder. Zo troffen we drie gepensioneerde onderwijzeressen uit Engeland die hier een paar weken vrijwilligerswerk deden door in afgelegen gebieden schoolkinderen boeken te brengen en voor te lezen. Dat ze tijdens de tochten die ze maakten over de slechte wegen soms als popcorn door de auto vlogen, daar konden we ons inmiddels alles bij voorstellen. Ook ontmoetten we een man die als bestuurder betrokken was bij het ontwikkelen van diverse wildparken in heel Afrika en dus ook bij Majete. Hij vertelde ons bevlogen over de problemen en uitdagingen van zijn baan.
En ook daar konden we ons weer heel veel bij voorstellen, we hebben tenslotte niet voor niks ook wat dit betreft al het nodige gezien en beleefd.
Maandag lieten we Majete achter ons, waarbij het meisje van het restaurant ons verdrietig vertelde dat er nu helemaal geen gasten meer kwamen en of we toch vooral de wereld wilden vertellen over Majete ; nou ja, bij dezen dus!
Toen ging de reis naar het Zomba plateau waar we dus de hele Zomba Forest Lodge hadden geboekt. Op de website stond dit aangekondigd als een klein stukje paradijs en dat was het! Toen de ergste schrik van het gebeuren rondom Ton en Marjan een beetje over was hebben we toch nog heel erg kunnen genieten van de prachtige omgeving en het goede gezelschap van Tom en Petal. Ook zij waren weer een bron van informatie over dit prachtige land, waar met name in het gebied rond Zomba de ontbossing voor heel veel problemen zorgt. Ook nu waren we weer onder de indruk van de passie waarmee dit jonge stel bezig is om te proberen er alles aan te doen wat in hun macht ligt om de wereld een beetje beter te maken en voor de toekomst te behouden.
We hebben op Tom's advies nog een prachtige tocht door de bergen gemaakt en toen zat het er alweer op. Het blijft raar om maar met zijn zevenen te zijn; we missen Ton en Marjan enorm.
Zoals gezegd zijn we nu bij het meer van Malawi waar we ons als luie toeristen gedragen: heerlijk lezen op het strand en genieten van het prachtige uitzicht. Gelukkig beleven we ook nog weer genoeg om te vertellen, maar dat komt een volgende keer: we moeten eerst nog even verwerken dat we een inbreker in ons midden hebben :-)
-
19 September 2014 - 14:44
Jos Den Heijer:
Beste mensen,
Wat een triest verhaal. Jullie beleven wel heel veel met z'n allen.
Laten weer hopen dat Ton en Marjan weer gauw gezond en wel thuis komen.
Probeer de laatste dagen nog te genieten!!!
Groetjes Jos -
19 September 2014 - 14:59
Arie V.d Kruk:
Dit zijn belevenissen die je niet graag wilt meemaken, zeker niet als je met elkaar op reis bent.
Fijn dat de berichten vanuit het ziekenhuis gunstig zijn en daar mag je dankbaar voor zijn. Hopelijk mogen ze gauw naar huis!
Voor de geest is het ook goed om toch nog afleiding te hebben. We wensen jullie nog het goede in de laatste dagen en allen sterkte!!!
Een meelevende groet van Ans en Arie -
19 September 2014 - 16:22
Sietske Rustenburg:
Het was ook al een poosje stil.....
Ik kan me voorstellen dat het voelt als een soort amputatie als er twee van de negen niet meer mee kunnen doen deze reis! Gelukkig dat het met Ton weer beter gaat!
Nog een hele mooie laatste week toegewenst.
Groet en liefs,
Sietske -
19 September 2014 - 19:11
Martha:
Nou zeg, wat vervelend. Ik kan me voorstellen dat het raar is nu, met een kleinere groep. Maar gelukkig dat het met Ton lijkt mee te vallen. Dus toch nog maar lekker genieten van elkaar en van het mooie land. Heel veel liefs en sterkte van Martha -
19 September 2014 - 23:05
Cisca:
Lieve mensen, wat een schrik voor jullie. We zijn met jullie dankbaar dat er goede berichten uit Joburg komen, maar spannend blijft het. We leven en bidden met jullie mee!
Nog een hele mooie laatste week gewenst, en schrijf maar gauw het vervolg, wat een cliffhanger!!
Groetjes, Martin en Cisca -
20 September 2014 - 09:31
Jan En Wil:
Dit nieuws (we hoorden het al eerder van Lisette) kwam als een flinke schok, maar we zijn dankbaar dat het er naar uitziet dat de situatie van Ton niet zo ernstig is als jullie eerst vreesden. We wensen jullie nog een goede tijd met elkaar! Hartelijke groeten van Jan en Wil
-
20 September 2014 - 11:14
Coby Westerink:
Lieve vrienden
Wat een schrik , ik kan me voorstellen hoe dat voelt: "ziek worden in de bush".
Dan voel je je wel heel nietig , gelukkig is er een Vader die voor je zorgt.
ik wens jullie nog een fijne tijd met elkaar en een goede reis verder.
Liefs Coby -
21 September 2014 - 19:03
Marike:
Oh wat een naar bericht!! Gelukkig zijn de berichten goed. Geniet nog maar even! Liefs -
22 September 2014 - 11:55
Lidy:
Wat een belevenissen voor jullie en van een soort waar je niet op zit te wachten!!
Hopelijk skomt het allemaal goed met Ton.
Voor de achterblijvers een raar gevoel!
Nog goede tijd met elkaar!
( m'n iPad heeft kuren, doet dingen die niet kloppen, vanxdaar late reactie)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
