Reizen zonder richting en een bijzondere picknick

Het leuke van reizen is dat er altijd weer verrassende ontmoetingen zijn: wie had ooit kunnen denken dat de manager van ons zeer Afrikaanse townhotel een vlotte Hollandse dame zou zijn, die het wel leuk vond om eens een poosje in Malawi een hotel te runnen?
Helemaal niet moeilijk voor ons dus om meteen maar even van haar kennis en kunde gebruik te maken en haar tips te vragen voor ons verblijf in Lilongwe. Zo kwamen we 's avonds terecht in een onooglijk uitziend restaurant - waar we werkelijk zelf nooit naar binnen zouden zijn gegaan, maar waar we op advies van Desiree naar toe gingen en een heel bijzondere avond beleefden. In een zaaltje, speciaal voor ons ingericht, werden we vergast op heerlijke gerechten uit de Koreaanse keuken. Het wel heel bijzondere voorafje van popcorn en zelfgebakken pinda's was on the house....De volgende dag kwamen we met een door haar getekende routebeschrijving ook weer op een prachtig plekje terecht - klasse!
Het spannende element van deze dag was dat we nog zaten te wachten op de papieren van de auto die ons toegang tot Mozambique zouden gaan verschaffen. Onze vriend van de Avis had beloofd dat hij er voor zou zorgen dat deze documenten bij ons hotel zouden worden afgeleverd, maar had daar - geheel volgens Afrikaanse traditie geen tijd bij genoemd natuurlijk. Na de nodige telefoontjes (we hebben inmiddels een Malawinummer!) verzuchtte de Avis man dat het allemaal in handen was van de office en dat hij er voor zou zorgen dat de papieren bij de receptie zouden worden gebracht: don't worry! We konden dus met een gerust hart de stad in.
En inderdaad, toen we terugkamen waren de papieren afgeleverd - een hele opluchting!
Donderdagochtend vertrokken we uit Lilongwe richting Blantyre. Nou schrijf ik dat wel zo gemakkelijk, maar zo eenvoudig was het helemaal niet. Nergens zijn hier verkeersborden waaruit je zou kunnen opmaken in welke richting je bijvoorbeeld Blantyre zou moeten zoeken. Dat werd dus gewoon vragen aan deze en gene en zo sukkelden we in het drukke ochtendverkeer de stad uit. Helemaal niet erg dat het wat langzaam ging overigens: er was zoveel te zien! Langs de weg wemelde het van de stalletjes waar van alles te koop werd aangeboden: van wieldoppen tot grafzerken - alles kwam voorbij. Een hele mooie was een muur waar allemaal broeken aan spijkers hingen - echte spijkerbroeken dus!
Waar we ons ook aan vergaapten waren de vele kerken en logo's met "christelijke" betekenis. Een van de meest hilarische was te lezen op een bus die ons bij tijd en wijle op bloedstollende wijze kwam inhalen. Achterop stond te lezen: Nothing but prayers (niets dan gebeden) - we hoopten maar dat de chauffeur niet met gesloten ogen in gebed verzonken achter het stuur zat....
In onze bus was het ondertusen weer ouderwets gezellig. Allerlei onderwerpen kwamen voorbij. Onze Ton zit altijd vol verrassende plannen en ideeen en verklaarde dat hij hier in Malawi wel eens een project zou kunnen opzetten voor het verstrekken van beugels om alle scheve gebitten wat recht te trekken. Echter dat plan vond een abrupt einde toen we langs een dental clinic (tandartsenpraktijk) reden met het opschrift: We care, God heals - tja, daar kan zelfs Ton niet tegenop. Misschien zou hij meer succes hebben als medewerker bij een mini-markt die we later tegenkwamen met de veelbelovende naam: Ask me tomorrow (vraag het me morgen) ...
Aan het begin van de middag bereikten we Blantyre, alhoewel dat ook weer raden was want een bord hebben nooit gezien. Het hotelletje waar we nu verblijven is zo mogelijk nog kleiner dan het townhotel, dus we werden met open armen ontvangen als "the large international group" die vijf van de acht kamers had geboekt. De receptionist die ons ontving was een keurige meneer die een dubbelganger is van Humberto Tan. Het was meteen helemaal helder dat hij ons welzijn tot het zijne maakte. Toen we 's middags nog even de benen wilden strekken maande hij ons niet te ver weg te gaan en toch vooral binnen twintig minuten terug te zijn, want dan werd het donker. We hebben uiteraard goed naar hem geluisterd en hij was zichtbaar opgelucht toen we ons keurig voor donker weer bij de poort meldden.
Vandaag hadden we een hele dag de tijd om Blantyre en omgeving te bekijken en we besloten naar een natuurgebied te gaan even buiten de stad op een berg waar een picknickplek zou zijn met een prachtig uitzicht. Nou dat leek ons wel wat. Dus eerst de stad in om brood te kopen en dan "even" de berg op. Tja, al in de stad bleek dat het verkeer hier rond het middaguur op z'n zachtst gezegd nogal chaotisch is. Op een gegeven moment naderden we een kruispunt waar een politieagent probeerde nog enigszins orde in de chaos te scheppen. Hij deed dit met zulke wilde handgebaren dat er geen touw aan vast te knopen was. Dat wij niet de enigen waren die er niets van begrepen bleek wel uit het feit dat iedereen gewoon bleef doen wat goed was in eigen ogen.
De weg naar de picknickplek was een groot avontuur. Allereerst weer omdat er nergens borden stonden en we dus geen idee hadden of we ook maar enigszins in de juiste richting zaten, maar ook omdat - toen we eenmaal op het goede spoor waren - bleek dat het een stofpad was met vele hindernissen. Al hotsend en botsend kwamen we uiteindelijk waar we wilden zijn, het Mount Michiru natuurreservaat. Het was er niet druk, we bleken vandaag de enige bezoekers - en gisteren was er helemaal niemand geweest....We dachten begrepen te hebben dat de picknickplaats bij de ingang was, maar nee, we moesten eerst nog ongeveer 30 minuten lopen. Dus er zat niets anders op dan de tassen met eten en drinken te verdelen en de pas er in te zetten. Ton, als echte marinier, nam de zwaarste bepakking op zijn rug. Respect!
Op de picknickplaats, waar overigens van enig uitzicht verder geen sprake was, waren we niet alleen: we werden angstvallig in de gaten gehouden door een grote familie bavianen die ons heel voorzichtig, maar vastberaden omsingelden.
Weer kwam onze marineman goed van pas: samen met politieman Rinus vormde hij een picknickwacht om ons en ons eten te beschermen...
Gisteravond kwam het bericht dat de moeder van Ton en Marjan in het ziekenhuis is opgenomen en dan ben je ineens wel weer heel ver van huis. Samen hebben we haar in gebed voor onze Here gebracht. Vanavond hoorden we dat het alweer wat beter gaat - wat een opluchting!!
Morgen vervolgen we onze reis weer en gaan we naar Mozambique. Tot dan!